Η κυριότερη αντι-stress ορμόνη του οργανισμού είναι η κορτιζόλη, η οποία εκκρίνεται από το εξωτερικό τμήμα των επινεφριδίων, το οποίο καλείται κόρτεξ (cortex). Προστατεύει τα όργανα και τις λειτουργίες του οργανισμού, σε περιόδους στρεσογόνων καταστάσεων. Ενεργοποιεί όλους τους αμυντικούς μηχανισμούς του σώματος, ώστε για το σύντομο χρονικό διάστημα κατά το οποίο θα διαρκέσουν οι στρεσογόνες καταστάσεις, να είναι προστατευμένα όλα τα σημαντικά όργανα του σώματος. Αυξάνει τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα, ώστε να παραχθεί αρκετή ποσότητα ενέργειας η οποία θα βοηθήσει και θα προστατέψει όλα τα κύτταρα του οργανισμού από το stress. Η κορτιζόλη συνεργάζεται στενά με την άλλη ορμόνη η οποία εκκρίνεται από το πάγκρεας, την ινσουλίνη, ώστε να προμηθεύσει και να ικανοποιήσει τις αυξημένες απαιτήσεις για ενέργεια των κυττάρων, κατά τις περιόδους του stress. Η θαυμάσια λοιπόν αυτή ορμόνη η κορτιζόλη, όχι μόνον ενεργοποιεί όλους τους αμυντικούς μηχανισμούς του σώματος για την προστασία του, αλλά με τον ίδιο τρόπο τροποποιεί τους ίδιους μηχανισμούς για να αποφευχθεί τυχόν υπέρβαση εκ μέρους των και προκληθούν ζημιές στα κύτταρα του οργανισμού.
Κατά την περίοδο του stress, το σώμα μας μέσω των επινεφριδίων εκκρίνουν αυξημένες ποσότητες της ορμόνης κορτιζόλης, η οποία με την σειρά της αυξάνει τα επίπεδα της γλυκόζης στο αίμα, για την παραγωγή αυξημένης ενέργειας στα κύτταρα του οργανισμού. Εάν οι στρεσογόνες καταστάσεις είναι μεγάλης διάρκειας (φαινόμενο χρόνιου stress), κυκλοφορούν αυξημένες ποσότητες κορτιζόλης, παραγόμενης γλυκόζης και ινσουλίνης στον οργανισμό. Αυτές οι αυξημένες ποσότητες της γλυκόζης, δεν είναι επιθυμητό να εισχωρήσουν όλες στα κύτταρα, διότι μπορούν να προκαλέσουν ζημιές σ’ αυτά. Έτσι η κορτιζόλη θα προστατεύσει τα κύτταρα από αυτή την υπέρβαση, δημιουργώντας αντίσταση στην ινσουλίνη στις μεμβράνες των κυττάρων. Μια από τις βασικές λειτουργίες της ινσουλίνης, είναι το άνοιγμα των μεμβρανών των κυττάρων, για την είσοδο της γλυκόζης στα κύτταρα, για την παραγωγή ενέργειας.
Όταν λοιπόν οι στρεσογόνες καταστάσεις προερχόμενες από διάφορες καταστάσεις, όπως είναι οι συναισθηματικές, οι διατροφικές, οι περιβαλλοντικές, τείνουν να γίνουν χρόνιες και σε καθημερινή σχεδόν βάση, τότε συμβάλλουν στην δημιουργία στις μεμβράνες των κυττάρων του φαινομένου της αντίστασης στην ινσουλίνη, το οποίο αποτελεί και τον πρόδρομο της εκδήλωσης του διαβήτη τύπου 2 στον οργανισμό μας. Με απλά λόγια τα κύτταρα ΄΄κωφεύουν΄΄ στο κτύπημα της ινσουλίνης για την είσοδο της γλυκόζης εντός αυτών. Ένα από τα πρώτα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των ατόμων με αντίσταση στην ινσουλίνη, είναι και η συγκέντρωση λίπους γύρω από την κοιλιακή χώρα. Η αντίσταση στην ινσουλίνη οδηγεί στην πρόωρη γήρανση του οργανισμού, στην εκδήλωση μιας σειράς παθήσεων όπως είναι τα καρδιοαγγειακά, το εγκεφαλικό, η άνοια, ο καρκίνος. Η αντίσταση στην ινσουλίνη αυξάνει την κόπωση (κυρίως μετά τα γεύματα), επιφέρει έντονη επιθυμία για ζάχαρη, προκαλεί υψηλά επίπεδα τριγλυκεριδίων στο αίμα, χαμηλή HDL, υψηλή πίεση αίματος και αύξηση των φλεγμονών στο σώμα.
Η αντίσταση στην ινσουλίνη δημιουργείται αρκετά χρόνια πριν την εμφάνιση του διαβήτη τύπου 2.
Μια απλή εξέταση αίματος, μπορεί να προσδιορίσει εάν υψηλά επίπεδα της ορμόνης ινσουλίνης κυκλοφορούν στον οργανισμό. Συνήθως τα άτομα προβαίνουν μόνον στην εξέταση του σακχάρου (γλυκόζης) του αίματος, αποκλείοντας την εξέταση για τα επίπεδα της ινσουλίνης στον οργανισμό τους. Έτσι μπορεί τα επίπεδα του σακχάρου στο αίμα να δείχνουν φυσιολογικά, αλλά τα επίπεδα της ινσουλίνης να είναι ψηλά, δείχνοντας μια προ-διαβητική κατάσταση. Τα επίπεδα της μετρούμενης ινσουλίνης (νηστικοί), πρέπει να είναι μικρότερα του 5 mg/dl, με ιδανικές τιμές μεταξύ των 2mg/dl εως 4 mg/dl και ποτέ μεγαλύτερα από 30 mg/dl, μετρούμενη μετά από δυο ώρες. Όσο μεγαλύτερες είναι οι μετρούμενες τιμές της ινσουλίνης από τις προαναφερόμενες, τόσο πιο κοντά είναι η εκδήλωση της νόσου του διαβήτη τύπου 2.
Εκτός από το stress, άλλοι παράγοντες οι οποίοι βοηθούν στην εμφάνιση του φαινομένου της αντίστασης στην ινσουλίνη, προκαλώντας υψηλά επίπεδα κυκλοφορίας της ινσουλίνης στον οργανισμό, είναι η συχνή κατανάλωση προϊόντων με υψηλό γλυκαιμικό δείκτη. Τέτοια είναι τα προϊόντα από άσπρο αλεύρι, το λευκό ψωμί, τα μακαρόνια, το άσπρο ρύζι, οι πατάτες, ότι προϊόν περιέχει κρυφή ζάχαρη, τα διάφορα γλυκαντικά, τα αναψυκτικά.
Η σωστή λοιπόν διαχείριση του stress, η σωστή διατροφή, η συχνή άσκηση (περπάτημα), ο ποιοτικός ύπνος, μπορούν να δημιουργούν κύτταρα ευαίσθητα στην ινσουλίνη, προκαλώντας χαμηλά επίπεδα κυκλοφορίας ινσουλίνης στον οργανισμό που είναι και το επιθυμητό , αποφεύγοντας την εκδήλωση του διαβήτη τύπου 2 στον οργανισμό. Κάποιες βιταμίνες και συμπληρώματα όπως είναι η βιταμίνη D, το μαγνήσιο, το χρώμιο, το άλφα λιποϊκό οξύ, μπορούν να βοηθήσουν στην καλύτερη διαχείριση της ινσουλίνης στον οργανισμό μας.
[divider height=”30″ style=”default” line=”default” themecolor=”1″]
Πηγές
- (1) www.drhyman.com του Dr. Mark Hyman
- (2) www.drwilson.com του Dr. Wilson , MD
- (3) Σύνδρομο Κόπωσης Επινεφριδίων (Σύνδρομο Έλλειψης Ενέργειας) – Μύθοι και Πραγματικότητα, του Μυλωνά Παναγιώτη
Πρόσφατα σχόλια